ไม้เรียวที่จำได้ดี

ย้อนไปสมัยเด็กน้อยวัยประถม ครูประจำชั้นเราจะจำชื่อได้ทุกท่าน ตั้งแต่ครูสัญญา ครูสุนันทาครูสมคิดและครูสุรางค์ และไม่ใช่ว่าแต่ละคนจะไม่เคยใช้ไม้เรียวกับเรา แต่คนที่เรากลับจำถึงไม้เรียวกลับเป็นครูที่เราจำชื่อเขาไม่ได้แล้วรู้แต่ว่า เขาตีเราเพราะเราพับนกไม่เป็น

เราเป็นคนที่ทำศิลปะหัตถกรรมไม่เก่ง ถึงขั้นแย่มากให้เราสานปลาตะเพียน ทำกระทง เรียกว่า ลืมไปได้เลยและเราโดนครูคนนี้ตีทุกครั้งที่เราทำไม่สำเร็จหรือทำแล้วไม่สวย ทำแล้วเยินๆ ดูไม่ดี

และครูคนนี้จะให้เราซ้ำชั้นด้วยซ้ำ ทั้งที่เราเป็นนักเรียนแถวหน้าของโรงเรียนถ้าครูสมคิดไม่ช่วยพูดให้ แม่กับยายต้องไปคุยเองเหตุผลคือ เราหาดอกรักสดไปร้อยมาลัยส่งไม่ได้

สมัยนั้นไม่มีใครมาสนเด็กหรอกว่า ครูจะตีเด็กเพราะอะไรแต่การตีเราเพราะเราพับนก สานปลา ทำกระทงไม่ได้มันฝังใจเรามาตลอดชีวิต และโตมา เราบอกเลยเรากลายเป็นคนที่ไม่พยายามทำอะไรที่เราคิดว่าเราไม่เก่งไปเลยมันมีผลกระทบระยะยาว

เพราะกว่าเราจะกล้าพูดมากกล้าร้องเพลงหน้าคนอื่น กล้าเลคเชอร์ภาษาอังกฤษเราต้องก้าวผ่านกำแพงที่เรียกว่า สูงมากและคงมีไม่มากที่ปีนข้ามมาได้เราก็ยังเสียดายเวลาที่เราไม่กล้าปีนกำแพง

บอกได้ตรงๆว่า ทำได้แค่กรวดน้ำไปให้ครูคนนั้นตอนนี้มีลูก ทำได้แต่ภาวนาว่าอย่าเจอครูแบบนี้สิ่งที่เราคิดคือ คงต้องพยายามให้เขาพูดและเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นในโรงเรียนให้เราฟังทุกวันและผมก็ยังเชื่ออยู่ว่า ครูส่วนใหญ่เป็นคนดีมีคุณภาพแต่ในฐานะคุณพ่อ บอกเลย คุณแม่พร้อมลุยกับครูที่ไม่มีเหตุผล พ่ออาจจะต้องคอยห้าม