“คนผิดซ้ำซาก” คือคนที่เคยพลาด และยังพลาดอีก
“สังคมไทย” คือหมู่ชนที่มีใจหลากหลาย
บางใจให้อภัยง่าย
บางใจเจ็บแล้วจำ
บางใจก็ปิดตายด้วยความกลัว

คำถามจึงไม่ใช่แค่ว่า “ควรให้อภัยกี่ครั้ง”
แต่อยู่ที่ว่า…

ใจเรา ยังมีเมตตาเพียงพอจะให้อภัยไหม?
หรือ… ใจเราอ่อนล้า จนต้อง “เว้นระยะ” เพื่อความปลอดภัยแล้ว?

ในทางธรรม

อภัย ไม่ใช่การลืมความผิด
แต่คือการ ปล่อยใจจากการจองเวร
อภัย… จึงทำเพื่อ ปลดปล่อยตนเองก่อน

“จิตที่ปราศจากเวร ย่อมสงบกว่าผู้ชนะศัตรู”
— ธรรมบท คาถาที่ ๕

แต่เมตตา… ต้องมีปัญญาคู่กัน
การให้อภัยใครซ้ำซาก โดยไม่มีการ “จำแนกเจตนา”
อาจไม่ใช่เมตตา แต่คือ ความประมาท

“ผู้มีปัญญา ย่อมรู้เท่าทันคนพาล แม้จะยิ้มให้”
— สังยุตตนิกาย สคาถวรรค

สรุปใจความ

  • อภัย… ได้เท่าที่ใจเรายังไม่ทุกข์จากการอภัยนั้น
  • แต่หากอภัยแล้วใจยังเจ็บ ก็อาจต้อง เว้นระยะทางใจ
  • และในบางกรณี… การไม่ให้อภัย (ชั่วคราว) ก็อาจเป็นเมตตาต่อตนเอง

สังคมไทยควรอภัยได้เสมอ
แต่ ไม่จำเป็นต้องเปิดประตูให้คนเดิมเข้ามาทำลายซ้ำ
อภัยคือ “เปิด” ใจ
แต่ไม่ใช่ “ปิด” ตา