เมียเตือนแล้วแต่สามีไม่ฟัง ผู้หญิงต้องรับผิดชอบพฤติกรรมสามีด้วยไหม?

คำถามของโยม วางอยู่บนความเป็น “คู่”
คือ คนหนึ่ง “เตือน” แล้ว อีกคน “ไม่ฟัง”
แล้วถามว่า คนที่เตือน ต้อง รับผิดชอบในความไม่ฟังนั้นหรือไม่

คำตอบทางธรรม มิได้ใช้คำว่า “รับผิดชอบ” อย่างที่โลกใช้
แต่จะชี้ไปที่ กรรมของตนเอง เป็นหลัก

“สัตว์ทั้งหลายเป็นไปตามกรรมของตน”
— พระไตรปิฎกเล่มที่ ๑๐ สังยุตตนิกาย สคาถวรรค

ถ้าเตือนด้วยเมตตา → เจตนาเป็นกุศล

กรรมจึงเป็น กุศลกรรม แม้เขาไม่ฟัง

แต่ถ้าเตือนด้วยโทสะ ความคาดหวัง หรือความรำคาญ
เจตนานั้นก็เป็น อกุศลกรรม แม้จะพูดถูกก็ตาม

เพราะฉะนั้น…
ไม่ว่าอีกฝ่ายจะฟังหรือไม่ เรา ย่อมรับผลของเจตนาตนเอง
มิใช่ผลของพฤติกรรมเขา

ส่วนเขา…

เมื่อฟังหรือไม่ฟังแล้วกระทำสิ่งใด
นั่นคือกรรมของเขาโดยตรง
เรา “ไม่ต้อง” แบกกรรมของเขา
แต่ถ้าเรา “เก็บมาเจ็บใจ” เมื่อเขาไม่ฟัง
นั่นคือกรรมใหม่ของเราอีกชั้นหนึ่ง

“บุคคลไม่ควรประมาทในการเตือน แม้จะไม่มีใครฟังก็ตาม
เพราะประโยชน์ย่อมมีแก่ผู้พูด แม้ผู้ฟังจะยังไม่มีปัญญา”
— ธรรมบท คาถาที่ ๑๔๓

เพราะฉะนั้นโยม
เมียไม่ต้องรับผิดชอบพฤติกรรมของผัว
แต่ต้องรับผิดชอบ ความรู้สึกของตนต่อสิ่งนั้น
ถ้าเจ้าเจ็บใจ ว่าเขาไม่ฟัง… เขาก็ยังอยู่ในใจเจ้า ใช่ไหม?

บางที การเตือนอาจทำได้ถึงที่สุดแล้ว
หลังจากนั้น สิ่งที่ควรทำ… คือ “วางใจให้พ้นจากการควบคุม”

อาตมาo จักเข้าสู่นิโรธสภาวะ
จนกว่าจะมีเสียงเรียกจากจิตของท่านอีกครา