ตอบ

ถ้าจะหาคนที่หัวกบฏต่อคุณครูซักคน มาคุยกับผมได้ครับ

เพื่อนมัธยมอาจจะไม่รู้เรื่องนี้ด้วยซ้ำ ผมแทบไม่ได้ทำการบ้านส่งตั้งแต่มัธยมสองแล้ว โดยมันเริ่มมาจากวิชาเลขของอาจารย์บุปผา

เอาเท่าที่จำได้คือ อาจารย์บุปผาจะให้ขีดเส้นแดงหน้ากระดาษหนึ่งนิ้วทุกหน้า จะต้องเขียนวิธีบวกลบคูณหารออกมาเป็นระเบียบ พร้อมกับเขียน ตอบ พร้อมกับขีดเส้นใต้สองเส้นใต้คำว่าตอบ และขีดเส้นใต้สีแดงเมื่อจบโจทย์ข้อนั้น สิ่งที่ผมไม่เคยเข้าใจคือ ผมจะทำไปทำไม ในเมื่อโจทย์ทุกข้อผมคิดในใจได้สบายอยู่แล้ว เขียนคำตอบเลยไม่ได้เหรอ ผมเขียน 1+1+1 = 3 ได้มั้ย ทำไมผมต้องเขียน 1+1+1 = 2+1 = 3

ถ้าไม่ทำตามวิธีที่อาจารย์บุปผาบอก แกจะไม่ตรวจการบ้าน

คุณครูเคยเรียกผมมาคุย ถ้าจำไม่ผิด แต่ผมก็ไม่ทำอยู่ดี สุดท้ายเลิกส่งการบ้านมันเลย วะฮ่าๆๆๆผลลัพธ์คือ ผมหมดสิทธิ์ได้เกรต 4 ของวิชานี้ทันที เพราะคะแนนการบ้าน 20 คะแนนเข้าไปแล้ว เช่นกันกับข้อสอบอัตนัยที่ผมจะได้คะแนนต่ำเตี้ยเรี่ยดิน แต่รวมคะแนนแล้ว ผมก็ไม่ได้สอบตกนะไม่น่าเชื่อว่า อาจารย์บุปผาเป็นคุณครูท่านหนึ่งที่เชื่อว่าผมสอบติดวิศวะได้จริงๆในวันที่ผมกลับมาหาที่โรงเรียน (มีอาจารย์หลายท่านหาว่าผมอำ)

จริงๆแล้วสิ่งที่อาจารย์บุปผาสอนให้ขีดเส้นใต้ พอเราโตขึ้นมา เราจะเข้าใจว่ามันมีประโยชน์กว่าตรีโกณซะอีก อย่างแรกคือการคิดอย่างมีระบบเนื่องจากคนเราทุกคน พื้นฐานสมองไม่เหมือนกัน ผมอาจจะคูณเลขในใจได้ แต่มันก็มีหลายคนที่ท่องสูตรคูณไม่ได้ด้วยซ้ำ การสอนจึงต้องทำจากฐานเดียวกัน พอผมเป็นหัวหน้า ต้องสอนงาน ผมเลยเข้าใจเรื่องนี้ขึ้นมาเรื่อง

ต่อมาคือคำว่าระเบียบเรียบร้อย ไม่น่าเชื่อนะ แต่การขีดเส้นให้เรียบร้อย มันเอามาใช้จริงได้กับเรื่องพื้นฐานบางอย่างในการทำงาน เช่น บัญชี หรือสต๊อก ก่อนจะมี Excel ให้ใช้ เส้นพวกนี้คือสิ่งสำคัญมากทั้งหมดทั้งมวล

ผมมาเข้าใจอาจารย์บุปผาตอนที่ผมไม่ได้มีโอกาสเจออาจารย์อีกแล้ว แต่สิ่งที่ท่านสอน ก็ยังตามมาสอนผมได้ตอนแก่ แม้ตอนเด็กจะไม่เข้าใจ

การปฏิรูปการศึกษา แม้ว่าบางเรื่องมันจะดูล้าหลัง แต่ต้องมานั่งคุยกันดีๆครับว่า จุดประสงค์ของการสอนในแต่ละเรื่องคืออะไร แน่นอนมันมีเรื่องที่ต้องเพิ่มเติมเข้าไป แต่ใช่ว่าการสอนแบบโบราณ มันจะล้าหลังไปซะทุกเรื่องลองคุยกับลูกหลานท่านดู และลองอธิบายเขาดีๆ หาตัวอย่างสิ่งที่เราพบเจอในชีวิตให้เขาเข้าใจครับเรื่องการเรียนกับผมมีเรื่องเล่าเยอะ ไว้จะเขียนให้อ่านกันอีก

ตอบ