ทำไมผมถึงเชียร์ลิเวอร์พูล

ทำไมถึงเชียร์ลิเวอร์พูล

จุดเริ่มต้นเท่าที่จำความได้ น่าจะมาจาก ที่บ้านรับไทยรัฐทุกวัน ตอนนั้นเพิ่งเริ่มอ่านหนังสือออก จะเห็นภาพ เอียนรัช กับจอห์นบาร์นส์ ขึ้นหน้าก่อนหน้าสุดท้ายบ่อยๆ

จำได้ว่า ตอนเด็กๆเอาหนังสือพิมพ์มาจดไว้ตลอดว่า ชนะใครแพ้ใคร ได้กี่แต้มแล้ว แต่ไทยรัฐไม่ได้ลงข่าวต่อเนื่องแบบทุกวันนี้ เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่า ลิเวอร์พูลจะเตะอีกทีเมื่อไหร่ ได้แชมป์ตอนไหน ก็อาศัยตามอ่านทุกวัน แล้วจะเอาจริงๆ ชื่อที่เราคุ้นจะมีแค่ ลิเวอร์พูล อาร์เซน่อล แล้วก็ น๊อตติ้งแฮมฟอร์เรส (เพราะอ่านโรบินฮูด) ทีมอื่นคือไม้ประดับสำหรับเราเท่านั้น

มาเริ่มเชียร์จริงจัง พอเล่นเกมส์ Championship Manager ครั้งแรก จะเลือกทีมไหนได้อีกนอกจาก ลิเวอร์พูล ซึ่งตอนนั้นก็คือเริ่มต้นการรอคอย 30 ปีแล้ว จำได้เพราะในเกมส์เป็นปีที่ ไมเคิลโธมัส ย้ายมาอยู่ลิเวอร์พูลเรียบร้อย (เขาคือสัญลักษณ์ของความล่มสลายครับ)

ระหว่าง 30 ปี ผ่านทั้งความผิดหวัง สมหวัง สนุกตื่นเต้น เร้าใจ เสียวเหมือนรถไฟเหาะตีลังกา ไม่ว่าจะ ค่ำคืนที่อิสตันบูล นัดยิงกันพรุนกับนิวคาสเซิล นัดชิงยูฟ่าที่ยิงกันยังกับฟุตซอล จนมาถึงนัดที่ทำให้บาร์เซโลน่าถึงกับตกจากอวกาศแล้วบินไม่ขึ้นอีกเลย

ความที่ในทุกความสำเร็จและล้มเหลว มันมีอะไรให้ได้พูดถึงอยู่ตลอดเวลา ทำให้ไม่แปลกที่ การรอคอย 30 ปี ทุกคนจะบอกว่า เมื่อการรอคอยสิ้นสุดลง ทุกอย่างมันช่างหอมหวาน แฟนบอลลิเวอร์พูลช่วงนี้จะใจดี อารมณ์ดีเป็นพิเศษ

จริงๆลิเวอร์พูลเป็นตัวอย่างที่ดีของความสำเร็จ และความล้มเหลว มีจุดสูงสุด และมีจุดต่ำสุด มีหลายทีมที่พอลงไปต่ำแล้วกลับมาไม่ได้อีกเลย แต่ผมไม่เชื่อครับว่า จะเกิดเหตุแบบนั้นกับคนที่เชียร์ลิเวอร์พูล เราล้ม เราลุกได้ เราอดทน เรารอคอยได้ และเราพยายามจนกว่าเราจะประสบความสำเร็จ

พรุ่งนี้อย่ารำคาญถ้าจะเห็นพวกเราออกมาตีปีกกันอีกหน

You’ll never walk alone